Το κείμενο αυτό, από το Γυμνάσιο Ηρακλείου, εντάσσεται σε έναν κύκλο νοηματοδότησης της σχολικής πραγματικότητας μέσω της ιστοσελίδας μας με το γενικό τίτλο: «Ένα σχολείο… ένα μήνυμα». Κάθε φορά, μια σχολική μονάδα της “Ελληνικής Παιδείας” στέλνει το μήνυμά της, την πρότασή της, τη γνώμη της για ό,τι συμβαίνει.
«Δυο πληγές στα χέρια, δυο πληγές στα πόδια, και μία στα πλευρά. Όλες από μαύρο σίδερο, και ακόμα περισσότερο από την κατάμαυρη ανθρώπινη αμαρτία. Τρυπημένα τα χέρια που ευλόγησαν. Τρυπημένα τα πόδια που περπάτησαν και οδήγησαν στην μόνη ορθή οδό. Τρυπημένο το στήθος, από το οποίο ξεχυνόταν πύρινη ουράνια αγάπη στα παγωμένα ανθρώπινα στήθη» (Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).
«Γιατί;», ίσως αναρωτηθείς. «Γιατί τόσο μίσος σ’ Αυτόν που ήταν η Αγάπη; Γιατί τόσες πληγές στην σαρκωμένη Αγάπη;».
«Τα χέρια του Θεού τρυπήθηκαν για να θεραπευθούν του καθενός τα χέρια από τα αμαρτωλά έργα. Τα πόδια του Ιησού τρυπήθηκαν για να επιστρέψουν καθενός τα πόδια από τους αμαρτωλούς δρόμους. Το στήθος του Ιησού τρυπήθηκε για να πλυθεί κάθε καρδιά από τις αμαρτωλές επιθυμίες και σκέψεις» (Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς).
Τούτη τη Μεγάλη Εβδομάδα, καθώς θα αντικρίσουμε και πάλι τον Εσταυρωμένο Χριστό πληγωμένο, καθώς θα προσκυνήσουμε τις πληγές που σημάδεψαν το άχραντο Σώμα Του, ας Τον ακούσουμε να μας ψιθυρίζει: «Τώρα, μπορείς! Μπορείς κι εσύ να σκορπίζεις έργα αγάπης. Μπορείς κι εσύ να πορεύεσαι στο δρόμο προς τη Βασιλεία Μου. Μπορείς κι εσύ να αγαπάς αληθινά, θυσιαστικά. Μπορείς κι εσύ να δέχεσαι και να βαστάζεις με χαρά τις πληγές της αγάπης! Τότε θα είσαι δικός μου!».
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!