Ανταπόκριση από το αφιέρωμα για τα 100 χρόνια
από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
«100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή»
Η ματωμένη ιστορία μου
Αφηγητής: Το χώμα της Μικρασίας
Ίσως δεν είναι σωστό να μιλούν τα χώματα στους ανθρώπους… Μα εγώ είμαι το χώμα της Μικράς Ασίας… Και δε γίνεται να μη μιλώ. Βλέπεις, αν έβαζες ποτέ τους κόκκους μου στο μικροσκόπιο, πιο πολύ αίμα θα έβλεπες… και στάχτες… παρά άμμο και άργιλο.
Η ιστορία μου χάνεται στα βάθη των χρόνων… Πέρασαν πολλοί λαοί από πάνω μου. Πολλοί θέλησαν να με κάνουν δικό τους. Μα ο λαός που πιο πολύ με αγάπησε και τον αγάπησα ήταν οι Έλληνες.
100 χρόνια από τη μεγάλη καταστροφή, από τον ξεριζωμό. Φαγώθηκε ένας αιώνας κι ακόμη η μνήμη στέκει κερί δίχως φιτίλι και σιγολιώνει στου χρόνου τις φωτιές….
Όμως, «θρήνου ὁ καιρός πέπαυται»;
ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ και ΤΙΜΟΥΜΕ!
Μέσα από την εκδήλωσή μας….
- Περιηγηθήκαμε στα άγια χώματα της Μικρασίας, «της πατρίδας των αιμάτων και των δραμάτων», όπως είπε ο μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς.
- Προσπαθήσαμε να γνωρίσουμε την Ιστορία της.
- Μαγευτήκαμε από την ομορφιά των πόλεων της
- Αφουγκραστήκαμε τον πόνο της για όσα της συνέβησαν και τη σημάδεψαν… και γιατί όχι…
- Ονειρευτήκαμε μαζί της το αδύνατο… (υπάρχει πιθανότητα η Ιστορία να ακούσει και κάποτε να απαντήσει…)
Ας μην ξεχνάμε πως… «εχθρός της μνήμης είναι η λήθη»
