Τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019 ο Πόντος του πόνου, της αρχοντιάς και του μεγαλείου βρέθηκε στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου «Η Ελληνική Παιδεία». Οι μαθητές και καθηγητές του σχολείου μας, ετοιμάσαμε μία εκδήλωση αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την Γενοκτονία των Ποντίων συμπατριωτών μας. Εξάλλου ο Σεπτέμβριος έχει από χρόνια καθιερωθεί ως μήνας αφιερωμένος στη μνήμη των Αλησμόνητων Πατρίδων μας.
Γίναμε οι Πόντιοι πατεράδες μας, οι μανάδες μας, οι παππούδες μας, οι χαμένοι θείοι μας, τα θυσιασμένα αδέρφια μας, τα βασανισμένα παιδιά μας. Κλάψαμε μαζί τους για τον χαμό των αγαπημένων μας. Ψάξαμε στο πλάι τους απεγνωσμένα να βρούμε τα χαμένα παιδιά μας. Να γλιτώσουμε τα μωρά μας.
Τραγουδήσαμε τα τραγούδια τους, τα παλιότερα και τα σύγχρονα, που εξιστορούν, όσο μπορεί να εκφράσει κανείς με λόγια ή με νότες, ό,τι αποτρόπαιο ζήσανε αυτοί οι άνθρωποι.
Περπατήσαμε μαζί τους στο ξόδι προς τη Μάνα Πατρίδα. Κι ήταν μακρύς ο δρόμος…
Ακούσαμε και εμείς τα ευφάνταστα ακάθαρτα λόγια πολλών, όταν αντίκρυσαν εκείνα τα απέραντα καραβάνια των προσφύγων, που δεν τους καλοδέχτηκαν κι ας ήταν αυτήν την φορά συμπατριώτες τους.
Θαυμάσαμε τους λεβέντικους Ποντιακούς χορούς από το Χορευτικό Τμήμα της Ένωσης Ποντίων Δροσιάς…
Κλάψαμε μαζί τους για τον χαμό των αγαπημένων.
Όμως μαζί τους δε χάνουμε την ελπίδα πως κάποτε «περήφανα κι ελεύθερα θα ζούμεν σην Πατρίδαν»…
Δεν γινόταν λοιπόν να περάσει έτσι αθόρυβα αυτός ο Σεπτέμβρης. Έπρεπε να μιλήσουμε, να φωνάξουμε. Κι ας είναι οι φωνές μας παιδικές. Κάποιοι μπορεί ν’ ακούσουν. Κι αν όλοι κλείσουν τα αυτιά τους, τις φωνές μας θα τις ακούσουν στα σίγουρα οι ψυχές των προγόνων μας.
Και θ’ αγαλλιάσουν.
Γιατί στα επόμενα 100 χρόνια, εκείνα που θα μιλάνε ακόμα για μια Γενοκτονία θα είναι τα εγγόνια και τα δισέγγονα των παιδιών μας. Αλλά για να θυμάται κανείς πρέπει να έχει γνωρίσει…
Στη μνήμη των παππούδων μας.