Ένα ηλιόλουστο πρωινό, ξεκινήσαμε γεμάτοι χαρά και ανυπομονησία για την εκδρομή μας στον Βοτανικό Κήπο. Δεκάδες φυτά και δέντρα μας περίμεναν να τα ανακαλύψουμε.
Καθώς περπατούσαμε στα όμορφα μονοπάτια, σταματήσαμε μπροστά σε μια άγρια δαμασκηνιά με εντυπωσιακά κόκκινα φύλλα. Αν και οι καρποί της ήταν πικροί, η ομορφιά της μας μάγεψε. Λίγο πιο πέρα, θαυμάσαμε τους νάρκισσους –ή αλλιώς μανουσάκια– και τους υάκινθους, που είναι γνωστοί και ως ζουμπούλια, σκορπίζοντας το γλυκό τους άρωμα στον αέρα.
Συνεχίζοντας, περάσαμε δίπλα από μια συστάδα μπαμπού, που ψήλωναν γρήγορα, σαν να προσπαθούσαν να αγγίξουν τον ουρανό. Η προσοχή μας στράφηκε στη Στρελίτζια, το εντυπωσιακό «Λουλούδι του Παραδείσου». Ο ειδικός βοτανολόγος που μας ξενάγησε, μας εξήγησε πως τα φαρδιά φύλλα της έχουν φυσικές τρύπες, ώστε να επιτρέπουν στο φως να περνά και να βοηθούν την ανάπτυξή της.
Φτάσαμε σε μια μικρή λίμνη και εντυπωσιαστήκαμε από τη φακή του νερού, ένα μικροσκοπικό αλλά ανθεκτικό φυτό που επέπλεε στην επιφάνειά της. Σε κοντινή απόσταση, προσέξαμε έναν προσεκτικά κλαδεμένο θάμνο, που είχε διαμορφωθεί με τέχνη. Ο βοτανολόγος μας εξήγησε πως αυτή η τεχνική ονομάζεται «νιγουάκι» και είναι η εξέλιξη της τέχνης του μπονσάι, αλλά εφαρμόζεται σε μεγαλύτερα φυτά.
Λίγο αργότερα, σταθήκαμε μπροστά σε ένα δέντρο γεμάτο κόκκινα άνθη. Ήταν η τσιτόνια, ένα φυτό που ανθίζει τον χειμώνα. Μπορεί τα άνθη της να μην έχουν άρωμα, αλλά προσελκύουν έντομα, καθώς είναι από τα λίγα φυτά που ανθίζουν την κρύα εποχή.
Συνεχίζοντας την περιήγησή μας, γνωρίσαμε την αροκάρια, ένα δέντρο που θεωρείται «ζωντανό απολίθωμα» και είναι συγγενικό με το έλατο. Ο ειδικός μας εξήγησε πως κατάγεται από την Αυστραλία και είναι ένα από τα αρχαιότερα είδη δέντρων στη Γη.
Προχωρώντας προς τη λίμνη με τα ψάρια, εντυπωσιαστήκαμε από τις μεγάλες ιτιές που υψώνονταν στο κέντρο της. Εκεί μάθαμε κάτι πολύ ενδιαφέρον: από την ιτιά προέρχεται φυσικά η ασπιρίνη! Λίγο πιο πέρα, είδαμε τον μανδραγόρα, ένα φυτό με ιδιαίτερη ρίζα, που ήταν γνωστό από την αρχαιότητα για τις παραισθησιογόνες ιδιότητές του. Δίπλα του, αναγνωρίσαμε το κώνειο, ένα δηλητηριώδες φυτό με χαρακτηριστικούς μωβ λεκέδες στον βλαστό του, που μοιάζει με τα καρότα αλλά είναι εξαιρετικά τοξικό.
Πριν φύγουμε, σταθήκαμε για λίγο κοντά στη λίμνη, όπου μια χελώνα ξεκουραζόταν ήρεμα στην όχθη της. Στο βάθος, διακρίναμε έναν ελληνικό φοίνικα, ένα δέντρο χαρακτηριστικό του φοινικόδασους Βάι, στην Κρήτη. Λίγο πριν αποχωρήσουμε, σταθήκαμε με θαυμασμό μπροστά σε μια ελιά 900 ετών! Ο βοτανολόγος μας εξήγησε πως, αντί να κοπεί, μεταφέρθηκε με γερανό και μεταφυτεύτηκε στον κήπο, ώστε να συνεχίσει την πορεία της μέσα στον χρόνο.
Η εκδρομή μας στον Βοτανικό Κήπο τελείωσε με παιχνίδια δασικής αναψυχής. Δοκιμάσαμε τις ικανότητές μας στην αναρρίχηση, εξασκήσαμε την ισορροπία μας, βαδίζοντας προσεκτικά πάνω σε δοκούς, μαθαίνοντας να ελέγχουμε το σώμα μας και να διατηρούμε τη σταθερότητά μας.
Ήταν μια συναρπαστική εμπειρία που μας γέμισε αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό! Γεμίσαμε εικόνες, γνώσεις και όμορφες αναμνήσεις, που θα μας συντροφεύουν για πάντα!
