Το κείμενο αυτό, από το Δημοτικό Αμαρουσίου, εντάσσεται σε έναν κύκλο νοηματοδότησης της σχολικής πραγματικότητας μέσω της ιστοσελίδας μας με το γενικό τίτλο: “Ένα Σχολείο… ένα μήνυμα!”. Κάθε φορά, μια σχολική μονάδα της “Ελληνικής Παιδείας” στέλνει το μήνυμά της, την πρότασή της, τη γνώμη της για ό,τι συμβαίνει.
Παρασκευή προ των Βαΐων. Ανοίγουν οι πύλες της Μεγάλης Εβδομάδας…
«Τά Πάθη τά σεπτά ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ»
«Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν», πλησιάζουμε στην Μ. Εβδομάδα, την Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας. Σαράντα μέρες προετοιμαζόμασταν γι’ αυτή, και ιδού στεκόμαστε προ των θυρών της, για να ζήσουμε για μία ακόμα φορά τα Πάθη και την αγία Ανάσταση του Χριστού μας.
Μέσα από τα Ιερά Ευαγγέλια, τα αναγνώσματα, τους ύμνους της Μ. Εβδομάδας θα δούμε τον Κύριό μας, άκρως Ταπεινούμενον.
Κι όμως ο Χριστός μας στην έσχατη αυτή Ταπείνωση, αφού έχει υποστεί τη δίκη και καταδίκη των ανθρώπων, «τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τους γέλωτας, τα ραπίσματα, το φραγγέλιον, τον ακάνθινον στέφανον» προβάλλεται ως ο «Νυφίος ὁ κάλλει ὡραῖος, παρά πάντας ἀνθρώπους».
Ναι τώρα, σε αυτή τη στιγμή της άκρας συγκατάβασής του κρύβεται όλη η Θεϊκή ωραίοτητα! Τώρα τη στιγμή της «ἄκρας Ταπεινώσεώς Του». φανερώνεται όλη η δόξα Του, αποκαλύπτεται ο λόγος της ενανθρώπησής Του, μας δείχνει το μέτρο της Αγάπης Του. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας ποτέ δεν Τον ύμνησε με τόσα όμορφα λόγια, όσο τώρα, που Τον βλέπει για χάρη της «ταπεινούμενον».
«Πάθη πάθεσιν ἰᾶται, ὁ παθών ὑπέρ ἡμῶν. Θέλων γάρ προσίεται τῇ καθ ἡμᾶς ἀνθρωπίνῃ οὐσίᾳ, τά ζωοποιά αὐτοῦ Παθήματα, ἵνα σωθῶμεν ἡμεῖς.»
Έχουμε λοιπόν ακόμα μία ευκαιρία να ζήσουμε Μεγάλη Εβδομάδα. Να την βιώσουμε. Να περάσουμε από τα εξωτερικά σχήματα, από την απλή παρακολούθηση στο βίωμα. Και θα το πετύχουμε αυτό, αν «Κολληθέντες τῷ Κυρίῳ, πάντα σπεύδοντι παθεῖν, ἕτοιμοι γενώμεθα, πρός ἐμπαιγμόν, πρός ἐμπτυσμούς, πρός χλεύην, ὅπως τοῖς ἀχράντοις Πάθεσι, συνδοξασθῶμεν πιστοί.»
Και τότε που θα έχουμε «κολληθεῖ τῷ Κυρίῳ»
και μαζί Του θα Δειπνήσουμε στο Μυστικό Δείπνο,
και μαζί Του θα ταπεινωθούμε ,
και μαζί Του θα συγκαταβούμε μέχρι Σταυρού και Ταφής.
Ναι, τότε να είμαστε σίγουροι, πέρα για πέρα βέβαιοι, ότι το βράδυ του Μ. Σαββάτου, οι καμπάνες της Ορθοδοξίας, δεν θα σημάνουν μόνο την δική Του Ανάσταση, αλλά και τη δική μας, του καθενός από μας. Η χαρά μας το βράδυ εκείνο δεν θα είναι μόνο γιατί αναστήθηκε ο Χριστός, αυτό το γνωρίζουμε, θα είναι γιατί συναναστηθήκαμε μαζί Του, γιατί αυτό ήταν το ζητούμενο. Αυτός ο στόχος μας. Εκεί αποσκοπούσε ο αγώνας μας. Σε αυτό ελπίζαμε, όταν πριν δέκα εβδομάδες άνοιγε το βιβλίο του Τριωδίου και βλέπαμε μπροστά μας τον Τελώνη να συσσταυρώνεται και να συνανασταίνεται με το Χριστό μας.
Τότε όλοι μαζί, με αναστημένες καρδιές, θα σαλπίζουμε:
«Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;
Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;
Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.
Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.
Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»
Καλή Ανάσταση!
Για το Δημοτικό Αμαρουσίου
π. Νικόλαος Πούλης
Προϊστάμενος Ιερού Ναού Αναλήψεως Ραφήνας
Διδάσκων των Εκπαιδευτηρίων μας
