85 χρόνια μετά… Πολέμησαν υπό τη Σκέπην Της
Οκτώβριος. Ο μήνας της μνήμης και της πίστης. Ο μήνας που τα βουνά της Πίνδου έγιναν προσευχή και πολεμικό άσμα μαζί.
Το 1940 δεν είναι απλώς μια χρονολογία στην Ιστορία· είναι φλόγα που καίει μέσα στη συλλογική ψυχή του Έθνους, είναι το «Όχι» που έγινε φάρος για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Τότε που η πατρίδα μας, μικρή σε μέγεθος αλλά απέραντη σε ψυχή, στάθηκε όρθια.
Οι Έλληνες πολέμησαν με πίστη, με ανδρεία και με τη βεβαιότητα ότι η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός, σκέπαζε κάθε βήμα τους. Κάτω από τη θεία Της σκέπη αντλούσαν δύναμη, κουράγιο και ελπίδα. Δεν ήταν μόνο σφαίρες και όπλα που τους κρατούσαν όρθιους· ήταν η προσευχή, το σταυροκόπημα, το βλέμμα προς τον ουρανό.
Εκείνη, η Υπέρμαχος Στρατηγός, δεν ήταν μόνο στα εικονίσματα των σκηνών· ήταν μέσα στις καρδιές των στρατιωτών.
Κάθε «Αέρα!» συνοδευόταν από ένα «Βοήθα, Παναγιά μου!».
Κάθε βήμα προς το μέτωπο ήταν μια υπόσχεση: πως η πίστη δεν θα γονατίσει, όσο κι αν λυγίσει το σώμα.
Ογδόντα πέντε χρόνια μετά, η μνήμη δεν σβήνει. Στέκει ολοζώντανη, σαν φλόγα σε καντήλι που δεν έσβησε ποτέ. Γιατί εκείνος ο πόλεμος δεν γράφτηκε μόνο στα βιβλία – γράφτηκε σε κάθε ελληνική ψυχή που ψιθυρίζει ακόμη «η Παναγιά μαζί μας», ανασαίνει το ίδιο πνεύμα του ’40: το πνεύμα της θυσίας, της πίστης, της ελευθερίας.
Ας σκύψουμε με ευγνωμοσύνη και δέος μπροστά στους ήρωες του ’40.
Ας αντλήσουμε από το παράδειγμά τους τη δύναμη να υπερασπιζόμαστε ό,τι ιερό και πολύτιμο μάς εμπιστεύθηκε η Ιστορία.
Κάτω από τη Σκέπη Της, η Ελλάδα θα συνεχίσει να φωτίζει, να εμπνέει και να ελπίζει.
