Στήν περίφημη τοιχογραφία τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στή Μονή τῆς Χώρας κεντρικός ἄξονας εἶναι ὁ Κύριος, ντυμένος λαμπρά, περιβαλλόμενος ἀπό ἀστερόκοσμη δόξα, παραμένει ἐδῶ, πατάει στή γῆ, πάνω ἀπό τό σκοτεινό σπήλαιο τοῦ ῞Αδη. Ὅλη ὅμως ἡ δύναμη τῆς εἰκόνας βρίσκεται στά ἁπλωμένα χέρια Του, πού κρατοῦν μέ ἀπέραντη στοργή καί ρωμαλεότητα καί ἀνασύρουν μέ βίαιη κίνηση πρός τήν ᾿Ανάσταση τά λάφυρα τῆς νίκης Του, τούς προπάτορες, τόν ᾿Αδάμ καί τήν Εὔα, πού συνανέστησε. Για τό σκοπό αὐτό ἔπαθε καί ἐτάφη, γι᾿ αὐτό ἀνεστήθη, γιά νά ἀνασύρει τόν ἄνθρωπο, νά τόν ἀναστήσει καί νά τόν ἀνυψώσει στή θέωση.
ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Σέ μία λέξη ὅλο τό κήρυγμα τοῦ Χριστιανισμοῦ. ῞Ολο τό περιεχόμενο τῆς Πίστεως, ὁλόκληρο τό νόημα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ μήτρα τῶν ὀρθοδόξων λογισμῶν καί τῶν αἰσθημάτων. ῾Η συνείδηση τοῦ ἔργου καί τῆς ἀποστολῆς τῶν μαθητῶν. Ὁ Ἀναστάς Κύριος εἶναι τό πανευφρόσυνο θούριο, τό ἱερό τους καύχημα. Τό σημαντικότερο γεγονός τῆς θείας οἰκονομίας. Γιατί «εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἆρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν». Ἡ μέ ὁποιοδήποτε τρόπο ἀμφισβήτηση ἤ ἄρνηση τῆς Ἀναστάσεως μηδενίζει τόν Χριστιανισμό ὁλόκληρο.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Ὁ «συναναστημένος» μετά τοῦ Κυρίου ἄνθρωπος εἶναι ἡ περίληψη τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους, τό νόημα καί ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς. «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται». Κυριαρχεῖ ἡ ζωή. Καταπίνεται τό θνητόν ἀπό τή ζωή. Ἡ ἀναστημένη ὕπαρξη γίνεται μέτοχος τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, Χριστοποιεῖται, «ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Χωρίς τό Χριστό ἡ ἀνθρώπινη φύση παραμένει ἄμορφη, δίχως πρόσωπο. Στό Χριστό βρίσκει τό ἀληθινό τό μοναδικό ἀντάξιο τοῦ ἀνθρώπου «ὑπάρχειν».
Ἄν στήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς μας δέν τολμοῦμε νά τά διακηρύξουμε οὔτε κἄν νά τά διανοηθοῦμε ὅλα αὐτά, ἄν ἡ ψυχή μας δέν συγκινεῖται, δέν συγκλονίζεται ἀπό αὐτές τίς δυνατότητες καί προοπτικές, σημαίνει πώς δέν ἀγγίξαμε τήν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός συνανέστησε καί ἐμᾶς μέ τήν Ἀνάστασή του. Τότε δέν ἔχουμε Θεό τόν ἀναστάντα ἀλλά τόν θνητό ἑαυτό μας, γι’αὐτό ἡ τόση ὑποδούλωση στήν ἀτομικότητά μας καί στήν παροδικότητα αὐτοῦ τοῦ κόσμου.
Ἀντίθετα, ἡ ἀναστημένη ὕπαρξη κυοφορεῖται μέσα στό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Κυρίου, πού εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία μας, στόν παρόντα κόσμο καί καιρό, στό «ἐδῶ καί τώρα», μέ τήν πίστη στήν ᾿Ανάσταση καί τή νίκη τῆς ἁμαρτίας. Μόνο πού πρέπει, λένε οἱ πατέρες, νά προηγηθοῦν οἱ τρεῖς ἀναστάσεις τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ σώματος πού νεκρώθηκε ἀπό τήν ἐμπάθεια -τά πάθη-, τῆς ψυχῆς πού νεκρώθηκε ἀπό τήν ἡδυπάθεια – τήν ἡδονή – καί τοῦ νοῦ πού νεκρώθηκε ἀπό τήν προσπάθεια -τή βασανιστική μέριμνα.
ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Σέ μία λέξη ὅλο τό κήρυγμα τοῦ Χριστιανισμοῦ. ῞Ολο τό περιεχόμενο τῆς Πίστεως, ὁλόκληρο τό νόημα τοῦ Εὐαγγελίου. Τό μόνον «καινόν ὑπό τόν ἥλιον».
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Ἡ περίληψη τοῦ ὀρθοδόξου ἤθους, τό νόημα καί ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς, ἡ πηγή τῆς δυνάμεως καί τῆς χαρᾶς στόν παρόντα κόσμο, ἡ μόνη δικαίωση τῶν ἀγώνων ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πίστη ὅτι ὁ Χριστός και ἐμέ «συνανέστησεν».
Τό εὐχόμεθα ὁλόψυχα γιά ὅλους μας τό φετινό Πάσχα.
