Στις 29 Μαΐου 2018 στο Γυμνάσιο Ηρακλείου «Η Ελληνική Παιδεία» πραγματοποιήσαμε εκδηλώσεις τιμής και μνήμης αφιερωμένες στην επέτειο της Αλώσεως της Πόλης, οι οποίες περιλάμβαναν την παρουσίαση του χρονικού των πολεμικών προετοιμασιών και της τελικής πολιορκίας με την προβολή σχετικού βίντεο, θρύλους και παραδόσεις για την αποφράδα ημέρα, καθώς και τραγούδια από την χορωδία μας.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος εγκαινιάζει στις 11 Μαΐου τού έτους 330 την νέα Ρώμη, πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους. Από τότε αρχίζει η λαμπρή ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η οποία διήρκεσε για περισσότερα από 1100 χρόνια.
Οι Βυζαντινοί, οι Ρωμιοί, όπως αποκαλούσαν τούς εαυτούς τους, δημιούργησαν και οργάνωσαν το πρώτο Ελληνικό κράτος, το οποίο ήταν το ισχυρότερο του τότε γνωστού κόσμου. Όλοι οι υπόλοιποι λαοί σέβονταν τον Έλληνα αυτοκράτορα και φθονούσαν τον πλούτο και την αίγλη της Κωνσταντινουπόλεως. Η Ελληνική γλώσσα ακούγονταν από την Σικελία μέχρι την Καππαδοκία και τον Πόντο, και από την Μακεδονία μέχρι την Κρήτη και την Κύπρο.
Επί πολλούς αιώνες ήταν το μοναδικό κέντρο πολιτισμού και παιδείας. Άσκησε μεγάλη εκπολιτιστική επίδραση στους σλαβικούς και άλλους λαούς του βορρά και της νοτιοανατολικής Ευρώπης, οι οποίοι άλλωστε γι’ αυτό στράφηκαν προς την Κωνσταντινούπολη, από το δέος και τον θαυμασμό που προκαλούσε ο πολιτισμός της.

Στον επίλογο του έργου για την Άλωση της Πόλης, ο λόγος του sir S.Runciman είναι πραγματικά συγκινητικός : ” Η τραγωδία ήταν τελική. Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Είχε αφήσει μια ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στην τέχνη. Είχε βγάλει χώρες ολόκληρες από την βαρβαρότητα και είχε δώσει σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών. Η δύναμη του και η ευφυΐα του προστάτεψαν πολλούς αιώνες την χριστιανοσύνη. Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου Φωτός. Τώρα έγινε η έδρα της θηριωδίας, της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας. Ο δικέφαλος αετός όμως δεν φτερουγίζει πια, και το Φαναριον έχει βυθιστεί στην αβεβαιότητα και το φόβο. Τα τελευταία λείψανα ψυχομαχούν ή είναι νεκρά…”