Το Σχολείο μας ετοίμασε μεγάλη Χριστουγεννιάτικη γιορτή με θέμα:

«ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΦΕΤΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;»

Μέσα από σκέψεις-μονολόγους μαθητών, συνεντεύξεις, προβολή και με τη θεατρική δραματοποίηση του διηγήματος του Φώτη Κόντογλου «Το βλογημένο μαντρί», καταλάβαμε ότι τις επισκέψεις του ουρανού δέχονται όσοι το ποθούν, όσοι έχουν μάτια καθαρά και καρδιά ανοιχτή στα μηνύματα του Θεού… Εκείνοι οι απλοί και απονήρευτοι, οι ασήμαντοι ίσως στα μάτια των ανθρώπων, αλλά εκλεκτοί στα μάτια του Θεού…

Ιδιαίτερα με το διήγημα του Φώτη Κόντογλου μεταφερθήκαμε στην Πρωτοχρονιά και γνωρίσαμε έναν άγιο Βασίλη ξεχασμένο… Αυτόν που η Ορθόδοξη Ανατολή εμπνευσμένη από το ιστορικό πρόσωπο του Μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας, κράτησε στις ιστορίες της και που απέχει τόσο πολύ από τον εμπορικό Σάντα Κλάους που επινόησε η Δύση.
Εορταστικό, χαρούμενο τόνο στη γιορτή μας έδωσε η πλούσια χορωδία μας, που παρουσίασε κάλαντα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς από διάφορες περιοχές της πατρίδας μας.

 

ΠΟΥ ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΦΕΤΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

«Ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται;» ρωτούν και ξαναρωτούν οι Μάγοι εξ Ανατολών… Κανένα σημάδι στην Ιερουσαλήμ, που να δείχνει ότι «τό παιδίον» βρήκε τόπο να γεννηθεί στην πρωτεύουσα του Ισραήλ. Η πόλη και οι κάτοικοί της παραδομένοι σε ύπνο βαθύ, δεν είδαν τον αστέρα…, δεν άκουσαν τις μελωδίες των αγγέλων…

«Ποῦ ἐστιν ὁ τεχθείς βασιλεύς;…» ρωτούν και ξαναρωτούν… Όλοι όμως αγνοούν. Σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους. Δεν αναζητούν βασιλιά ούτε θεό… Κι εφησυχασμένοι συνεχίζουν τη μονότονη ζωή τους…

Οι τρεις μάγοι κοντεύουν να πιστέψουν πως πλανήθηκαν, πως οι κόποι τους πήγαν χαμένοι… Μήπως τελικά ο Μεσσίας δεν ήρθε; Μήπως σε ένα μύθο τους τράβηξε το αστέρι τ’ ουρανού; Δεν μπορεί… Είναι βέβαιοι, το ξέρουν, κάπου γεννήθηκε ο Βασιλιάς που θα αλλάξει την πορεία του κόσμου…
Πόσο σας νιώθω, Βαλτάσαρ, Γάσπαρ και Μελχιώρ!… Πόσο κοινή είναι η πορεία μας! Κοινή η αγωνία μας! Γιατί κι εγώ αναρωτιέμαι: Ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται; Τον ξέρω και Τον πιστεύω «Υἱόν τοῦ Θεοῦ… Θεόν ἀληθινόν…». Μεγάλωσα ακούγοντας την παράδοξη ιστορία Του: πως ο άχρονος και αχώρητος Θεός μπήκε μέσα στη δραματική ιστορία μας και τη χώρισε στη μέση: προ Χριστού, μετά Χριστόν… Χιλιάδες φορές από τότε έχει γιορτάσει η ανθρωπότητα τα Χριστούγεννα… ΄Έβγαλαν οι άνθρωποι τραγούδια, έθιμα, ιστορίες χριστουγεν¬νιάτικα… Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες αλλάζουν ρούχα, στολισμό, συνταγές… Μα ζωή δεν αλλάζουν… Η ιστορία του κόσμου κόπηκε στη μέση… μα πορεία δεν άλλαξε. Κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου… Αντικρίζω πρόσωπα μελαγχολικά, ακούω ειδήσεις τρομακτικές, προβλέψεις δυσοίωνες…  Λοιπόν, πού είναι ο Χριστός;; Ζει ο Χριστός σήμερα στον κόσμο; Ή μήπως ο Ηρώδης, ο Πιλάτος, οι σταυρωτές Του κάθε εποχής… πέτυχαν το σκοπό τους; Σκότωσαν τον Θεό;

Ανοίγω το στόμα της αλήθειας, την Αγία Γραφή. Είναι το αστέρι που μου λέει, που με βεβαιώνει πως ο Χριστός γεννήθηκε.
«Ἐγένετο δέ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρά Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τήν οἰκουμένην. Αὕτη ἡ ἀπογραφή πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου…

καί ἔτεκε τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον καί ἐσπαργάνωσεν αὐτόν καί ἀνέκλινεν αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ…» (Λουκ. β΄ 1-3, 6-7)
Εδώ ηρεμεί η καρδιά. Η γέννηση του Χριστού είναι βέβαιο ιστορικό γεγονός. Συνέβη σε ορισμένο τόπο, τη Βηθλεέμ και σε ορισμένο χρόνο, όταν βασιλιάς της Ιουδαίας ήταν ο Ηρώδης. Όταν ηγεμόνας της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος. Όταν τις τύχες του κόσμου κρατούσε στα χέρια του ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, ο Καίσαρας Αύγουστος.

Γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας και το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν το φωτεινό πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας Του, που έλαμπε μέσα στο σκοτάδι του κόσμου. Το πρώτο πράγμα που άκουσε ήταν οι ύμνοι των αγγέλων που κάλυπταν με το μήνυμα της ειρήνης τις πολεμικές κραυγές των Ρωμαίων κατακτητών. Το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκε ήταν η παγωνιά του στάβλου και το χνώτο των ζώων. Ο Χριστός γεννήθηκε – είναι αλήθεια – και τότε μηδενίστηκε η μέτρηση της  ιστορίας του κόσμου.

Κι ύστερα;

«Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου…». Η σκέψη ξανά σκαλώνει. Σήμερα γεννάται; Φέτος τα Χριστούγεννα θα γεννηθεί ο Χριστός;;

Πού;
Μη σου φανεί παράξενο:
Ο Χριστός σήμερα γεννάται στη Βηθλεέμ. Εκεί όπου τα πυρά ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη δεν παύουν χρόνια τώρα.
Ο Χριστός γεννάται σήμερα στη Συρία. Και το πρώτο πράγμα που γνωρίζει είναι το μίσος των διωκτών Του. Και το πρώτο δώρο που δέχεται είναι η αφοσίωση και  το μαρτυρικό αίμα των πιστών Του.
Ο Χριστός σήμερα γεννάται στο δρόμο. Και το πρώτο πράγμα που αισθάνεται είναι η πείνα και η πλήρης εγκατάλειψη.
Σήμερα γεννάται ο Χριστός στην Αμερική και στην Ευρώπη. Και το πρώτο πράγμα που αντικρίζει είναι οι κλεισμένες αν και στολισμένες γι’ Αυτόν πόρτες, οι φαντασμαγορικοί στολισμοί απ’ τους οποίους λείπει η φάτνη Του, οι χριστουγεννιάτικες επιγραφές απ’ όπου λείπει το όνομά Του, οι χριστουγεννιάτικες γιορτές όπου δεν είναι καλεσμένος…
Γεννάται ο Χριστός για να δώσει νόημα κι αληθινή χαρά στη ζωή μας.
Γεννάται ο Χριστός για να φέρει «ἐπί γῆς τήν εἰρήνη».
Γεννάται ο Χριστός για να φέρει την αληθινή πίστη σε όσους ήδη Τον αγαπούν και σε όσους ακόμα Τον διώκουν.
Γεννάται ο Χριστός για να γλυκάνει τους πόνους μας, να χορτάσει την πείνα μας, να γεμίσει την ύπαρξή μας με την παρουσία Του.
Γεννάται ο Χριστός για να μην υπάρχει πια άνθρωπος μόνος, πεινασμένος, απελπισμένος.
«Ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται;», ρώτησαν πριν χιλιάδες αιώνες οι σοφοί της Ανατολής. Και η αναζήτησή τους δεν έμεινε χωρίς απάντηση. Ο κόπος τους δεν ήταν μάταιος. Τον βρήκαν, Τον είδαν, Τον προσκύνησαν, Τού πρόσφεραν τα πλούσια δώρα της καρδιάς τους.

«Ποῦ ὁ Χριστός γεννᾶται;», ρωτώ κι εγώ…

Μη σου φανεί παράξενο. Ο Χριστός γεννάται:

  • στην απλότητα
  • στην ταπείνωση
  • στην αγάπη
  • στη συμπάθεια
  • στην προσφορά
  • στη θυσία.

Ο Χριστός γεννάται στις καλύβες, στα μέγαρα, στις ερημιές, στις πόλεις, στα χωριά, στις σκήτες, στα μοναστήρια,
παντού, όπου υπάρχουν καρδιές που διατηρούν μέσα τους τη «λευκή νύχτα» της προσμονής•
παντού, όπου υπάρχουν καρδιές που αγρυπνούν με κατάνυξη και ταπεινοσύνη να γεννηθεί μέσα τους ο Χριστός.
Παντού, όπου η αγάπη έχει φυγαδεύσει το μίσος, όπου η αλήθεια έχει νικήσει το ψέμα, όπου η ειρήνη του Θεού κατοικεί…
Ο Χριστός σήμερον γεννάται μέσα στην Εκκλησία του, και ζητά την καρδιά σου για φάτνη του. Θα του τη δώσεις; Θα του ανοίξεις;
Ο Χριστός σήμερον γεννάται για μένα, για σένα, για όλους τους λαούς της γης κάπου πολύ κοντά: μέσα στην καρδιά μας!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΙΝΑΙ…

της Κωνσταντίνας Κομιανού
Γ΄ Γυμνασίου

Χριστούγεννα είναι το χαμόγελο των παιδιών που βλέπεις να ανθίζει στο πρόσωπό τους, όταν νιώθουν τη χαρά της προσφοράς.
Είναι η ελπίδα στα μάτια τους για ένα καλύτερο αύριο.
Η δύναμη της φωνής τους, όταν λένε τα κάλαντα και τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και θέλουν να μοιραστούν μαζί σου αυτή τη στιγμή.
Χριστούγεννα είναι η αθωότητα των παιδιών καθώς μάς κοιτάνε στα μάτια και περιμένουν από μας να τα αγκαλιάσουμε, να τα φιλήσουμε και να τους ευχηθούμε γλυκά και τρυφερά «Καλές γιορτές».
Χριστούγεννα είναι τα δάκρυα των παιδιών από συγκίνηση σε μια σκηνή ενός έργου που δείχνει την αγάπη, την τρυφερότητα τη φιλία σε όλο το μεγαλείο της…
Είναι η επιμονή τους, όταν σού λένε ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων μπορεί να αγγίξει κάθε άνθρωπο αν ανοίξει την καρδιά του τη νύχτα τη μαγική.
Είναι η πίστη τους πως αν μείνουν για λίγο έξω το βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, θα δουν το άστρο που οδηγεί στη φάτνη της αγάπης…
Χριστούγεννα είναι το Εμείς κι όχι το Εγώ…
Ας κοιτάξουμε τα παιδιά στα μάτια, ας πάρουμε λίγο από την αθωότητα της ψυχής τους και ας ζήσουμε τα Χριστούγεννα όπως τους πρέπει. Σαν μια γιορτή αγάπης, ταπείνωσης, ελπίδας και ονείρων…
Και μην ξεχάσετε… Για μια νύχτα, για μια μέρα, αφήστε τις έγνοιες πίσω. Για να νιώσετε αυτό για το οποίο έχουμε πλαστεί, να είμαστε άνθρωποι!