Ένα χρόνο μετά…
θυμόμαστε – συγκινούμαστε – προβληματιζόμαστε
Γιατί…
Όταν επί μήνες ετοιμάζεις σαν σχολείο μια γιορτή-αφιέρωμα για τη Ακριτική Θράκη… που όλοι (;) γνωρίζουμε πως βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης…
με ζήλο και όρεξη…
Επιστρατεύοντας εκτός των άλλων…
πατεράδες να μαστορέψουνε
μανάδες και κόρες να μαγειρέψουνε, αλλά και να φιλέψουνε…
να παραγγείλουν μεταξοσκώληκες απ’ το Σουφλί
και από τα κουκούλια τους να φτιάξουνε…
ένα bazaar…
για να πουλήσουνε…
και με τόση (κι άλλη τόση…) προθυμία να μαζέψουνε χρήματα για πολυμελείς οικογένειες της Θράκης…
Και την κρίσιμη μέρα και ενώ μέχρι πριν λίγο ήταν χαρά Θεού και όλα πανέτοιμα…
ξαφνικά να πιάσει αέρας και βροχή…
Τότε… σε πιάνει μια απογοήτευση…
Πως να πετύχει μια τέτοια εκδήλωση; Κι ας κρύβει από πίσω της τόσο μεράκι, αλλά και κόπο…
Όταν όμως ένας δάσκαλος λαμβάνει (από κάποιον γονιό μαθητών του) ένα τέτοιο μήνυμα…
τότε λες πως οι άγιοι που κάλεσες να είναι μαζί σου…
μετά την παράκληση που τους έκανες με τα ψαλτάκια σου…
δείχνουν πως συγκινούνται από τα παρακάλια και θα σταματήσουν τη μπόρα που ερχότανε…
Κι έτσι εσύ συνεχίζεις σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Mε τα χαμόγελα να επιστρέφουν στα χείλη των παιδιών…
και το θρακικό χωριό, που έστησες στην αυλή του σχολείου σου
να συνεχίζει κι εκείνο ακάθεκτα πλέον τη λειτουργία του…
και όλα τα υπόλοιπα, όπως περίπου τα προγραμμάτισες…
στο αμφιθέατρο…
…και έξω απ΄αυτό…
καθηλώνοντας μικρούς…
μα και μεγάλους…
Κάπως έτσι έγινε μια τεράστια εκδήλωση – αφιέρωμα αντάξια του τίτλου που έφερε
“Ταξιδεύοντας στη ΘΡΑΚΗ του Χθες και του Σήμερα”!
Και εμείς, ένα χρόνο μετά, θυμόμαστε με συγκίνηση τα όσα ζήσαμε, αλλά ταυτόχρονα διαπιστώνουμε και πόσο σημαντική ήταν αυτή η αναφορά στη Θράκη μας που κινδυνεύει…
